Dziękujemy za odwiedzenie Nature.com. Wersja przeglądarki, której używasz, ma ograniczoną obsługę CSS. Aby uzyskać najlepsze wyniki, zalecamy korzystanie z nowszej wersji przeglądarki (lub wyłączamy tryb kompatybilności w Internet Explorer). W międzyczasie, aby zapewnić ciągłe wsparcie, wyświetlamy stronę bez stylizacji lub JavaScript.
Wzrost drobnoustrojów w ranach często objawia się jako biofilmy, które zakłócają gojenie i są trudne do wyeliminowania. Nowe srebrne opatrunki twierdzą, że zwalczają infekcje ran, ale ich skuteczność przeciwbólowa i efekty gojenia niezależne od infekcji są na ogół nieznane. Korzystając z modeli biofilmu in vitro i in vivo Staphylococcus aureus i Pseudomonas aeruginosa, informujemy o skuteczności opatrunków generujących jonę Ag1+; Opatrunki Ag1+ zawierające kwas etylenodiaminotetraoctowy i chlorek benzetoniowy (AG1+/EDTA/BC) oraz opatrunki zawierające azotan srebra (Oxysalts Ag). , które wytwarzają jony Ag1+, Ag2+ i Ag3+ w celu zwalczania biofilmu rany i jego wpływ na gojenie. Opatrunki AG1+ miały minimalny wpływ na biofilm rany in vitro i u myszy (C57BL/6J). Natomiast natlenione sole AG i opatrunki AG1+/EDTA/BC znacznie zmniejszyły liczbę żywych bakterii w biofilmach in vitro i wykazały znaczne zmniejszenie składników bakteryjnych i EPS w biofilmie ran myszy. Opatrunki te miały odmienne wpływ na gojenie się ran zakażonych biofilmów i nie zakażonych biofilmami, z natlenionymi opatrunkami solnymi miały bardziej korzystny wpływ na repitetelizację, wielkość rany i stan zapalny w porównaniu z leczeniem kontrolnym i innymi srebrnymi opatrunkami. Różne właściwości fizykochemiczne opatrunków srebrnych mogą mieć odmienne wpływ na biofilm rany i gojenie, i należy to wziąć pod uwagę przy wyborze opatrunku do leczenia ran zakażonych biofilm.
Przewlekłe rany są definiowane jako „rany, które nie przechodzą przez normalne stadia gojenia w uporządkowany i terminowy sposób” 1. Przewlekłe rany powodują obciążenie psychologiczne, społeczne i ekonomiczne dla pacjentów i system opieki zdrowotnej. Coroczne wydatki NHS na leczenie ran i związane z nimi choroby współistniejące szacuje się na 8,3 miliarda funtów w latach 2017–182. Przewlekłe rany stanowią obecnie problem nalegający w Stanach Zjednoczonych, a Medicare oszacuje roczny koszt leczenia pacjentów z ranami na 28,1–96,8 mld USD.
Zakażenie jest głównym czynnikiem zapobiegającym gojenie się ran. Zakażenia często objawiają się jako biofilmy, które są obecne w 78% niecierających się przewlekłych ran. Biofilmy powstają, gdy mikroorganizmy są nieodwracalnie przywiązane do powierzchni, takich jak powierzchnie rany, i mogą agregować w celu tworzenia społeczności wytwarzających pozakomórkowy polimer (EPS). Biofilm rany jest związany ze zwiększoną odpowiedzią zapalną prowadzącą do uszkodzenia tkanki, co może opóźniać lub zapobiegać gojenie4. Wzrost uszkodzenia tkanek może być częściowo spowodowany zwiększoną aktywnością metaloproteinaz macierzy, kolagenazy, elastazy i reaktywnych form tlenu5. Ponadto komórki zapalne i biofilmy same są wysokimi konsumentami tlenu, a zatem mogą powodować niedotlenienie lokalnej tkanki, wyczerpując komórki ważnego tlenu potrzebne do skutecznej naprawy tkanki6.
Dojrzałe biofilmy są wysoce oporne na środki przeciwdrobnoustrojowe, wymagające agresywnych strategii kontroli infekcji biofilM, takich jak leczenie mechaniczne, a następnie skuteczne leczenie przeciwdrobnoustrojowe. Ponieważ biofilmy mogą szybko zregenerować, skuteczne środki przeciwdrobnoustrojowe mogą zmniejszyć ryzyko ponownego formacji po oczyszczeniu chirurgicznym7.
Srebro jest coraz częściej stosowane w opatrunkach przeciwdrobnoustrojowych i jest często stosowane jako leczenie pierwszego rzutu przewlekłych zakażonych ran. Istnieje wiele dostępnych w handlu srebrnych opatrunków, z których każda zawiera inną skład srebra, stężenie i macierz podstawy. Postępy w srebrnych opaskach doprowadziły do rozwoju nowych srebrnych opasek. Metaliczna forma srebra (AG0) jest obojętna; Aby osiągnąć skuteczność przeciwdrobnoustrojową, musi stracić elektron z srebrem jonowym (AG1+). Tradycyjne srebrne opatrunki zawierają srebrne związki lub srebro metaliczne, które po wystawieniu na cieczy rozkładają się, tworząc jony Ag1+. Te jony Ag1+ reagują z komórką bakteryjną, usuwając elektrony ze składników strukturalnych lub krytycznych procesów niezbędnych do przeżycia. Opatentowana technologia doprowadziła do opracowania nowego srebrnego związku AG Oxysalts (azotan srebra, Ag7no11), który znajduje się w opatrzaniach ran. W przeciwieństwie do tradycyjnego srebra, rozkład soli zawierających tlen wytwarza stany srebra o wyższej wartościowości (Ag1+, Ag2+i Ag3+). Badania in vitro wykazały, że niskie stężenia natlenionych soli srebra są bardziej skuteczne niż srebro pojedynczego jonu (AG1+) przeciwko bakteriom patogennym, takim jak Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus aureus i Escherichia coli8,9. Kolejny nowy rodzaj srebrnego opatrunku obejmuje dodatkowe składniki, a mianowicie kwas etylenodiaminetetraoctowy (EDTA) i chlorek benzetoniowy (BC), które podano, że są ukierunkowane na EPS biofilmu, a tym samym zwiększają penetrację srebra do biofilmu. Te nowe technologie srebra oferują nowe sposoby ukierunkowania biofilmów ran. Jednak wpływ tych środków przeciwdrobnoustrojowych na środowisko ran i niezależne od infekcji gojenie się jest ważne, aby zapewnić, że nie stworzą niekorzystnego środowiska rany lub opóźnianie gojenia. Zgłoszono obawy dotyczące cytotoksyczności srebra in vitro z kilkoma srebrnymi opatrunkami 10,11. Jednak cytotoksyczność in vitro nie przełożyła się jeszcze na toksyczność in vivo, a kilka opatrunków Ag1+ wykazało dobry profil bezpieczeństwa12.
Tutaj zbadaliśmy skuteczność opatrunków karboksymetylocelulozy zawierających nowe preparaty srebra przeciwko biofilmowi ran in vitro i in vivo. Ponadto oceniono wpływ tych opatrunków na odpowiedzi immunologiczne i gojenie niezależnie od infekcji.
Wszystkie zastosowane opatrunki były dostępne w handlu. 3M Kerrace Gel Fibre Sossing (3M, Knutsford, Wielka Brytania) to nie-antimikrobialny sos z włóknami żelowej 100% karboksymetylocelulozy (CMC), który był używany jako opatrunek kontrolny w tym badaniu. Oceniono trzy srebrne opatrunki przeciwdrobnoustrojowe CMC, a mianowicie 3M Kerrace Ag Sossing (3M, Knutsford, Wielka Brytania), który zawiera 1,7%wag. natleniona sól srebra (AG7NO11) w jonach srebra wyższej walencyjnej (Ag1+, Ag2+i Ag3+). Podczas rozkładu jonów Ag7no11, Ag1+, Ag2+ i Ag3+ powstają w stosunku 1: 2: 4. Aquacel AG Extra opatrunek zawierający 1,2% chlorku srebra (AG1+) (Convatec, Deeside, Wielka Brytania) 13 i Aquacel AG+dodatkowy opatrunek zawierający 1,2% chlorku srebra (AG1+), EDTA i chlorku Benzetonium (Convatec, Deeside, UK) 14.
Szczepaniami zastosowanymi w tym badaniu były Pseudomonas aeruginosa NCTC 10781 (Public Health England, Salisbury) i Staphylococcus aureus NCTC 6571 (Public Health England, Salisbury).
Bakterie uprawiano przez noc w bulionie z Mullera-Hintona (Oxoid, Altrincham, Wielka Brytania). Kultura noclegowa następnie rozcieńczono 1: 100 w bulionie Mueller-Hinton i 200 µl wysianych na sterylne 0,2 µm membran Whatman Cyclopore (Whatman PLC, Maidstone, Wielka Brytania) na płytkach agarowych Mueller-Hinton (Sigma-Aldrich Company Ltd, Kent, Wielka Brytania, Wielka Brytyjczyk ). ) Kolonialne tworzenie biofilmu w 37 ° C przez 24 godziny. Te kolonialne biofilmy przetestowano pod kątem skurczu logarytmicznego.
Pokrój sos na 3 cm2 kwadratowe kawałki i wstępnie zastępujący sterylną wodą dejonizowaną. Umieść bandaż nad biofilmem kolonii na płycie agarowej. Każdego 24 ha biofilmu usunięto, a żywe bakterie w biofilmie (CFU/ML) określono ilościowo za pomocą seryjnego rozcieńczenia (10–1–10–7) w bulionie neutralizacji kątów (Merck-Millipore). Po 24 godzinach inkubacji w 37 ° C, wykonywano standardową liczbę płyt na płytkach agarowych Mueller-Hinton. Każde leczenie i punkt czasowy przeprowadzono w trzech powtórzeniach, a liczbę płyt powtórzono dla każdego rozcieńczenia.
Skóra brzucha wieprzowego jest uzyskiwana od samicowych białych świń w ciągu 15 minut od uboju zgodnie ze standardami eksportu Unii Europejskiej. Skórę ogolono i oczyszczono ściereczkami alkoholowymi, a następnie zamrożono w temperaturze -80 ° C przez 24 godziny, aby dewitalizować skórę. Po rozmrożeniu 1 cm2 kawałki skóry przemyto trzy razy PBS, 0,6% podchloryn sodu i 70% etanolu przez 20 minut za każdym razem. Przed usunięciem naskórka usuń każdy pozostały etanol, myjąc 3 razy w sterylnym PBS. Skórę hodowano na 6-studzienkowej płytce z membraną nylonową o grubości 0,45 μm (Merck-Millipore) na górze i 3 wkładki chłonnościowe (Merck-Millipore) zawierające 3 ml płodowej surowicy bydlęcej (SIGMA) uzupełnionej 10% Dulbecco zmodyfikowanymi Dulbecco modyfikowanymi Orzeł. Medium (zmodyfikowany Medium Eagle Dulbecco - Aldrich Ltd.).
Biofilmy kolonialne hodowano zgodnie z opisem w badaniach ekspozycji biofilmu. Po hodowli biofilmu na membranie przez 72 godziny biofilm nałożono na powierzchnię skóry za pomocą sterylnej pętli zaszczepienia i usunięto membranę. Biofilm następnie inkubowano na skórze właściwej świni przez dodatkowe 24 godziny w 37 ° C, aby umożliwić dojrzewanie biofilmu i przyleganie do skóry świni. Po dojrzewaniu biofilmu i przymocowaniu, sos 1,5 cm2, wstępnie uruchomiony sterylną wodą destylowaną, nałożono bezpośrednio na powierzchnię skóry i inkubowano w 37 ° C przez 24 godziny. Żywne bakterie wizualizowano przez barwienie poprzez równomierne stosowanie odczynnika żywotności komórek Prestoblue (Invitrogen, Life Technologies, Paisley, Wielka Brytania) na wierzchołkową powierzchnię każdego eksplantatora i inkubowanie go przez 5 minut. Użyj aparatu cyfrowego Leica DFC425, aby natychmiast przechwycić obrazy w mikroskopie Leica MZ8. Kolorowe obszary różowe zostały określone ilościowo przy użyciu oprogramowania Image Pro Version 10 (Media Cybernetics Inc, Rockville, MD Image-Pro (Mediacy.com)). Skaningową mikroskopię elektronową przeprowadzono jak opisano poniżej.
Bakterie uprawiane przez noc rozcieńczono 1: 100 w bulionie Mueller-Hinton. 200 μl hodowli dodano do sterylnej membrany cykloporeskiej 0,2 μm (Whatman, Maidstone, Wielka Brytania) i spleciono na agar Mueller-Hinton. Płytki biofilmu inkubowano w 37 ° C przez 72 godziny, aby umożliwić dojrzałe tworzenie biofilmu.
Po 3 dniach dojrzewania biofilmu bandaż kwadratowy 3 cm2 umieszczono bezpośrednio na biofilmie i inkubowano w 37 ° C przez 24 godziny. Po usunięciu bandażu z powierzchni biofilmu do powierzchni każdego biofilmu dodano 1 ml odczynnika żywotności komórek prestoblu (Invitrogen, Waltham, MA). Powierzchnie wysuszono przed zarejestrowaniem zmian kolorów za pomocą aparatu cyfrowego Nikon D2300 (Nikon UK Ltd., Kingston, Wielka Brytania).
Przygotuj nocne kultury na agaru Mueller-Hinton, przenieś poszczególne kolonie do 10 ml bulionu Muellera i inkubuj na wytrząsarce w 37 ° C (100 rpm). Po nocnej inkubacji hodowlę rozcieńczono 1: 100 w bulionie Muellera-Hintona, a 300 µl zauważono na 0,2 µm okrągłej membranie Whatman Cyclopore (Whatman International, Maidstone, Wielka Brytania) na agaru Mueller-Hinton i inkubowano w 37 ° C w ciągu 72 godzin C . . Dojrzały biofilm zastosowano do rany, jak opisano poniżej.
Cała praca ze zwierzętami została przeprowadzona na University of Manchester na podstawie licencji projektu zatwierdzonej przez Office of Animal Welfare and Ethical Review (P8721BD27) i zgodnie z wytycznymi opublikowanymi przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych w ramach ASPA z 2012 r. Wszyscy autorzy przestrzegali wytycznych dotyczących przybycia. Do wszystkich badań in vivo zastosowano ośmiotygodniowe myszy C57BL/6J (Envigo, Oxon, Wielka Brytania). Myszy znieczulono izofluranem (Piramal Critical Care Ltd, West Drayton, Wielka Brytania), a ich powierzchnie grzbietowe zostały ogolone i oczyszczone. Każdej myszy otrzymano następnie 2 × 6 mm ranę wycięczną za pomocą stefel biopsyjnego ciosu (Schuco International, Hertfordshire, Wielka Brytania). W przypadku ran zakażonych biofilmy zastosuj 72-godzinny kolonialny biofilm hodowany na błonie, jak opisano powyżej do warstwy skóry rany za pomocą sterylnej pętli zaszczepienia natychmiast po urazie i odrzuć błonę. Jeden kwadratowy centymetr opatrunku jest wstępnie ustępowany sterylną wodą, aby utrzymać wilgotne środowisko rany. Opatrunki nałożono bezpośrednio na każdą ranę i pokryte 3M Filmem Tegaderm (3M, Bracknell, Wielka Brytania) i płynnym klejem mastisol (Eloquest Healthcare, Ferndale, MI), aby zapewnić dodatkową przyczepność. Buprenorfina (Animalcare, York, UK) podano w stężeniu 0,1 mg/kg jako przeciwbólowy. Myszy Cull trzy dni po urazie przy użyciu metody harmonogramu 1 i usuwają, połówić i przechowują obszar rany w razie potrzeby.
Barwienie hematoksyliną (Thermofisher Scientific) i eozyny (Thermofisher Scientific) przeprowadzono zgodnie z protokołem producenta. Obszar ran i ponowne operowanie zostały określone ilościowo przy użyciu oprogramowania Image Pro w wersji 10 (Media Cybernetics Inc, Rockville, MD).
Skrawki tkankowe dewaksowano w ksylene (Thermofisher Scientific, Loughborough, Wielka Brytania), uwodniono ze stopniowanym etanolem 100–50% i krótko zanurzono w wodzie dejonizowanej (Thermofisher Scientific). Immunohistochemię przeprowadzono przy użyciu zestawu Vectastain Elite ABC PK-6104 (Vector Laboratories, Burlingame, Kalifornia) zgodnie z protokołem producenta. Pierwotne przeciwciała na neutrofile NIMP-R14 (Thermofisher Scientific) i makrofagi MS CD107B Pure M3/84 (BD Biosciences, Wokingham, Wielka Brytania) rozcieńczono 1: 100 w roztworze blokującym i dodano do powierzchni cięcia, a następnie 2 przeciwciała przeciw, wektastain ABC i wektor nova czerwona peroksydaza (HRP) Zestaw (Vector Laboratories, Burlingame, CA) i kontrastowy hematoksyliną. Obrazy uzyskano za pomocą mikroskopu Olympus BX43 i aparatu cyfrowego Olympus DP73 (Olympus, Southend-on-Sea, Wielka Brytania).
Próbki skóry utrwalono w 2,5% glutaraldehydu i 4% formaldehydu w 0,1 M HEPE (pH 7,4) przez 24 godziny w 4 ° C. Próbki odwodniono przy użyciu stopniowanego etanolu i wysuszono w CO2 przy użyciu suszarki krytycznej K850 K850 (Quorum Technologies Ltd, Loughton, Wielka Brytania) i rozpylono stopem złotym-palladium przy użyciu mini mini przełajnika/glow System Quorum SC7620. Próbki obrazowano przy użyciu skaningowego mikroskopu elektronowego FEI kwanty 250 (Thermofisher Scientific) w celu wizualizacji centralnego punktu rany.
Jodek TOTO-1 (2 μM) zastosowano na wyciętą powierzchnię rany myszy i inkubowano przez 5 minut w 37 ° C (Thermofisher Scientific) i traktowano SYTO-60 (10 μM) w 37 ° C (Thermofisher Scientific). 15-minutowe obrazy z stosem Z zostały utworzone przy użyciu Leica TCS SP8.
Dane biologiczne i techniczne replikowane zostały zestawione i przeanalizowane przy użyciu oprogramowania GraphPad Prism V9 (GraphPad Software, La Jolla, Kalifornia). Do przetestowania różnic między każdym zabiegiem a niedychrobialnym opatrunkiem kontrolnym zastosowano jednokierunkową analizę wariancji z wieloma porównaniami przy użyciu testu post hoc Dunnett. Wartość P <0,05 uznano za znaczącą.
Skuteczność srebrnych żelowych opatrunków włóknistych po raz pierwszy oceniono na kolonie biofilmu Staphylococcus aureus i Pseudomonas aeruginosa in vitro. Srebrne opatrunki zawierają różne wzory srebrne: tradycyjne srebrne opatrunki wytwarzają jony AG1+; Opatrunki srebrne, które mogą wytwarzać jony Ag1+ po dodaniu EDTA/BC, mogą zniszczyć matrycę biofilmu i narażać bakterie na srebro pod działaniem przeciwbakteryjnym srebra. Jony15 i opatrunki zawierające natlenione sole Ag, które wytwarzają jony Ag1+, Ag2+ i Ag3+. Jego skuteczność porównywano z niedychrobialnym opatrunkiem kontrolnym wykonanym z żelowanych włókien. Pozostałe żywe bakterie w biofilmie oceniano co 24 godziny przez 8 dni (ryc. 1). W dniu 5 biofilm ponownie konokowano 3,85 × 105s. Staphylococcus aureus lub 1,22 × 105p. aeruginosa w celu oceny odzyskiwania biofilmu. W porównaniu z opatrunkami kontrolnymi niedychbórnymi opatrunki Ag1+ miały minimalny wpływ na żywotność bakteryjną w biofilmach Staphylococcus aureus i Pseudomonas aeruginosa w ciągu 5 dni. Natomiast opatrunki zawierające natlenione sole AG i Ag1 + + EDTA/BC były skuteczne w zabijaniu bakterii w biofilmie w ciągu 5 dni. Po wielokrotnym zaszczepieniu bakteriami planktonicznymi w dniu 5, nie zaobserwowano przywrócenia biofilmu (ryc. 1).
Ocena ilościowa żywych bakterii w Staphylococcus aureus i Pseudomonas aeruginosa biofilms po leczeniu srebrnymi opatrunkami. Kolonie biofilmu Staphylococcus aureus i Pseudomonas aeruginosa leczono srebrnymi opatrunkami lub opatrunkami kontrolnymi nieobrobialnymi, a liczbę pozostałych opłacalnych bakterii określono co 24 godziny. Po 5 dniach biofilm ponownie konokowano 3,85 × 105s. Staphylococcus aureus lub 1,22 × 105p. Kolonie bakterioplanktonu pseudomonas aeruginosa powstały indywidualnie w celu oceny odzyskiwania biofilmu. Wykresy pokazują średni błąd +/-.
Aby wizualizować wpływ srebrnych opatrunków na żywotność biofilmu, zastosowano opatrunki na dojrzałe biofilmy uprawiane na skórze świńskiej ex vivo. Po 24 godzinach sos jest usuwany, a biofilm jest zabarwiony niebieskim reaktywnym barwnikiem, który jest metabolizowany przez żywe bakterie do różowego koloru. Biofilmy traktowane opatrunkami kontrolnymi były różowe, co wskazuje na obecność żywych bakterii w biofilmie (ryc. 2A). W przeciwieństwie do tego, biofilm traktowany opatrunkiem Oxysols Ag był przede wszystkim niebieski, co wskazuje, że pozostałe bakterie na powierzchni skóry świni były nieopłacowymi bakteriami (ryc. 2B). Mieszane niebieskie i różowe zabarwienie zaobserwowano w biofilmach leczonych opatrunkami zawierającymi AG1+, co wskazuje na obecność opłacalnych i nieżywotnych bakterii w biofilmie (ryc. 2C), podczas gdy opatrunki EDTA/BC zawierające Ag1+ były głównie niebieskie z niektórymi różowymi plamami. wskazujące obszary nie wpływowe srebrne opatrunek (ryc. 2D). Ocena ilościowa obszarów aktywnych (różowych) i nieaktywnych (niebieskich) wykazała, że łatka kontrolna była 75% aktywna (ryc. 2E). Opatrunki AG1 + + EDTA/BC działały podobnie do natlenionych opatrunków solnych Ag, z wskaźnikami przeżycia odpowiednio 13% i 14%. Opatrunek Ag1+ zmniejszył również żywotność bakteryjną o 21%. Te biofilmy zaobserwowano następnie przy użyciu skaningowej mikroskopii elektronowej (SEM). Po leczeniu opatrunkiem kontrolnym i opatrunku Ag1+ zaobserwowano warstwę pseudomonas aeruginosa, pokrywającą skórę świńską (ryc. 2F, H), podczas gdy po leczeniu opatrunkiem Ag1+ stwierdzono kilka komórek bakteryjnych i stwierdzono kilka komórek bakteryjnych pod spodem. Włókna kolagenowe można uznać za strukturę tkanki skóry świńskiej (ryc. 2G). Po leczeniu opatrunkiem AG1 + + EDTA/BC widoczne były płytki bakteryjne i leżące u podstaw płytki z włókna kolagenowego (ryc. 2i).
Wizualizacja biofilmu Pseudomonas aeruginosa po obróbce srebrnej. (A-D) żywotność bakteryjna w Pseudomonas Aeruginosa Biofilms hodowane na skórze świńskiej wizualizowano przy użyciu barwnika żywotności prestoblu 24 godziny po zabiegu srebrnymi opatrunkami lub opatrunkami kontrolnymi. Żywe bakterie to różowe, nieżywalne bakterie, a skóra świni są niebieskie. (E) Ocena ilościowa biofilmów pseudomonas aeruginosa uprawianych na skórze świń (różowa plamka) przy użyciu skaningowego obrazu mikroskopii elektronowej Pro wersja 10 (FI) i leczona srebrnym sosem lub niedychrobialnym sosem kontrolnym przez 24 godziny. SAM SAL SAL = 5 µm. (J - M) Kolonialne biofilmy rosły na filtrach i wybarwiono barwnikiem reaktywnym prestoblu po 24 godzinach inkubacji srebrnymi opatrunkami.
Aby ustalić, czy bliski kontakt między opatrunkami a biofilmami wpłynął na skuteczność opatrunków, biofilmy kolonialne umieszczone na płaskiej powierzchni były traktowane opatrunkami przez 24 godziny, a następnie zabarwione reaktywnymi barwnikami. Nietraktowany biofilm miał kolor ciemnopusz (ryc. 2J). W przeciwieństwie do biofilmów leczonych opatrunkami zawierającymi natlenione sole AG (ryc. 2K), biofilmy leczone opatrunkami zawierającymi Ag1+ lub Ag1++ EDTA/BC wykazały pasma różowego barwienia (ryc. 2L, M). To różowe zabarwienie wskazuje na obecność żywych bakterii i jest związane z obszarem szwu w opatrunku. Te wszyte obszary tworzą martwe przestrzenie, które pozwalają przetrwać bakterie w biofilmie.
Aby ocenić skuteczność srebrnych opatrunków in vivo, wycięte rany myszy zakażone dojrzałymi biofilmami S. aureus i P. aeruginosa leczono opatrunkami kontrolnymi lub srebrnymi opatrunkami. Po 3 dniach leczenia analiza obrazu makroskopowa wykazała mniejsze rozmiary ran po leczeniu natlenionymi opatrunkami solnymi w porównaniu z nieustępliwymi opatrunkami kontrolnymi i innymi srebrnymi opatrunkami (ryc. 3A-H). Aby potwierdzić te obserwacje, rany zebrano, a obszar rany i ponowne opór o ilościowo określono ilościowo na skrawkach tkankowych zabarwionych hematoksyliną i eozyną przy użyciu oprogramowania Image Pro w wersji 10 (ryc. 3I-L).
Wpływ srebrnych opatrunków na powierzchnię rany i ponowne nabłonek ran zakażonych biofilmami. (A - H) Małe komórki zakażone biofilmami pseudomonas aeruginosa (A - D) i Staphylococcus aureus (E - H) po trzech dniach leczenia nietyprobowcowym opatrunkiem kontrolnym, utlenionym opatrunkiem soli Ag, opatrunku Ag1+ i Ag1++ opatrunek. Reprezentatywne obrazy makroskopowe. Rany myszy z sosem AG1 + + EDTA/BC. (IL) Reprezentatywna infekcja Pseudomonas aeruginosa, skrawki histologiczne zabarwione hematoksyliną i eozyną, stosowane do kwantyfikacji obszaru rany i regeneracji nabłonka. Ocena ilościowa powierzchni rany (M, O) i procentowej reepitelializacji (N, P) ran zakażonych pseudomonas aeruginosa (M, N) i Staphylococcus aureus (O, P) Biofilms (na grupę leczenia N = 12). Wykresy pokazują średni błąd +/-. * oznacza p = <0,05 ** oznacza p = <0,01; Skala makroskopowa = 2,5 mm, skala histologiczna = 500 µm.
Ocena ilościowa powierzchni rany w ranach zakażonych biofilmem pseudomonas aeruginosa (ryc. 3M) wykazało, że rany leczone aG oxysalts miały średnią wielkość rany 2,5 mm2, podczas gdy opatrunku kontrolne nieobrobialne miały średnią rozmiar rany 3,1 mm2, co nie jest PRAWDA. osiągnął istotność statystyczną (ryc. 3M). p = 0,423). Rany leczone Ag1+ lub Ag1++ EDTA/BC nie wykazały zmniejszenia obszaru rany (odpowiednio 3,1 mm2 i 3,6 mm2). Traktowanie natlenionym opatrunkiem soli Ag sprzyjało ponownej nabłonku w większym stopniu niż nieustrojowe opatrunek kontrolny (odpowiednio 34% i 15%; P = 0,029) i Ag1+ lub Ag1++ EDTA/BC (10% i 11%) ( Rysunek 3n). . odpowiednio).
Podobne trendy w obszarze rany i regeneracji nabłonka zaobserwowano w ranach zakażonych biofilmami S. aureus (ryc. 3O). Opatrunki zawierające natlenione sole srebra zmniejszały obszar rany (2,0 mm2) o 23% w porównaniu z kontrolnym opatrunkiem niewiarybialnym (2,6 mm2), chociaż ta redukcja nie była znacząca (P = 0,304) (ryc. 3O). Ponadto obszar rany w grupie leczenia Ag1+ został nieznacznie zmniejszony (2,4 mm2), podczas gdy rana leczona sosem Ag1++ EDTA/BC nie zmniejszyła obszaru rany (2,9 mm2). Sole tlenowe AG promowały również ponowną nabłonkę ran zakażonych biofilmem S. aureus (31%) w większym stopniu niż te leczone opatrunkami kontrolnymi nieobrobialnymi (12%, p = 0,003) (ryc. 3p). Sos sosu Ag1+ (16%, p = 0,903) i sos Ag+ 1+ EDTA/BC (14%, p = 0,965) wykazał poziomy regeneracji nabłonkowej podobne do kontroli.
Aby wizualizować wpływ srebrnych opatrunków na matrycę biofilmu, wykonano barwienie jodkiem TOTO 1 i SYTO 60 (ryc. 4). Jodek TOTO 1 to barwnik niewymienny komórka, który można zastosować do dokładnej wizualizacji pozakomórkowych kwasów nukleinowych, które są obfite w EPS biofilmów. SYTO 60 to barwnik przepuszczalny w komórce używany jako kontrstain16. Obserwacje jodku TOTO 1 i SYTO 60 w ranach zaszczepionych biofilmami pseudomonas aeruginosa (ryc. 4A-D) i Staphylococcus aureus (ryc. 4I-L) wykazały, że po 3 dniach leczenia opatrunek EPS w biofilmie znacznie zmniejszył. zawierające natlenione sole AG i AG1 + + EDTA/BC. Opatrunki Ag1+ bez dodatkowych składników przeciwbackich znacząco zmniejszyło DNA bez komórki w ranach zaszczepionych pseudomonas aeruginosa, ale były mniej skuteczne w ranach zaszczepionych Staphylococcus aureus.
Obrazowanie biofilmu rany in vivo po 3 dniach leczenia opatrunkami kontrolnymi lub srebrnymi. Konfokalne obrazy Pseudomonas aeruginosa (A - D) i Staphylococcus aureus (I - L) zabarwione TOTO 1 (zielony) w celu wizualizacji zewnątrzkomórkowych kwasów nukleinowych, składnika zewnątrzkomórkowych polimerów biofilmu. Aby zabarwić wewnątrzkomórkowe kwasy nukleinowe, użyj SYTO 60 (czerwony). kwasy. P. Skaningowa mikroskopia elektronowa ran zakażonych biofilmami Pseudomonas aeruginosa (E - H) i Staphylococcus aureus (M - P) po 3 dniach leczenia opatrunkami kontrolnymi i srebrnymi. SAM SAL SAL = 5 µm. Kompokowy pasek skali obrazowania = 50 µm.
Skaningowa mikroskopia elektronowa wykazała, że myszy zaszczepione kolonią biofilmu Pseudomonas aeruginosa (ryc. 4E-H) i Staphylococcus aureus (ryc. 4M-P) miały znacznie mniej bakterii w swoich ranach po 3 dniach leczenia wszystkich srebrnych opatrunków.
Aby ocenić wpływ opatrunków srebrnych na zapalenie ran u myszy zakażonych biofilmem, skrawki ran zakażonych biofilmem leczonych opatrunkami kontrolnymi lub srebrnymi przez 3 dni były barwione immunohistochemicznie przy użyciu przeciwciał specyficznych dla neutrofili i makrofagów. Ilościowe określenie neutrofili i makrofagów wewnętrznie. tkanka granulacyjna. Rysunek 5). Wszystkie srebrne opatrunki zmniejszały liczbę neutrofili i makrofagów w ranach zakażonych pseudomonas aeruginosa w porównaniu z opatrunkami kontrolnymi nieobrobowanymi po trzech dniach leczenia. Jednak leczenie natlenionym sosem soli srebra spowodowało większe zmniejszenie neutrofili (p = <0,0001) i makrofagi (p = <0,0001) w porównaniu z innymi badanymi srebrnymi opatrunkami (ryc. 5i, J). Chociaż Ag1++ EDTA/BC miał większy wpływ na biofilm rany, obniżył poziom neutrofili i makrofagów w mniejszym stopniu niż opatrunek Ag1+. Umiarkowane rany zakażone biofilm S. aureus zaobserwowano również po ubraniu z Ag (P = <0,0001), Ag1+ (P = 0,0008) i Ag1 ++ EDTA/BC (P = 0,0043) oksisolu w porównaniu z kontrolą. Podobne trendy obserwuje się dla neutropenii. bandaż (ryc. 5k). Jednak tylko utleniany opatrunek soli Ag wykazał znaczne zmniejszenie liczby makrofagów w tkance ziarniny w porównaniu z kontrolą w ranach zakażonych biofilmami S. aureus (p = 0,0339) (ryc. 5L).
Neutrofile i makrofagi oceniono ilościowo w ranach zakażonych pseudomonas aeruginosa i Staphylococcus aureus Biofilms po 3 dniach leczenia nie-inmikrobialnym opatrunkami lub srebrnymi opatrunkami. Neutrofile (AD) i makrofagi (EH) określono ilościowo w skrawkach tkankowych zabarwionych przeciwciałami specyficznymi dla neutrofili lub makrofagów. Ocena ilościowa neutrofili (I i K) i makrofagów (J i L) w ranach zakażonych biofilmami Pseudomonas aeruginosa (I i J) i Staphylococcus aureus (K&L). N = 12 na grupę. Wykresy pokazują średni błąd +/-, wartości istotności w porównaniu z nielegszackim opatrunkiem kontrolnym, * oznacza p = <0,05, ** średnia p = <0,01; *** oznacza p = <0,001; Wskazuje p = <0,0001).
Następnie oceniliśmy wpływ srebrnych opatrunków na niezależne od infekcji gojenie. Nieinfekowane rany wycięczne leczono nie-inmikrobialnym opatrunkiem kontrolnym lub srebrnym opatrunkiem przez 3 dni (ryc. 6). Wśród testowanych srebrnych opatrunków tylko rany leczone natlenionym sosem solnym wydawały się mniejsze na obrazach makroskopowych niż rany leczone kontrolą (ryc. 6A-D). Ocena ilościowa obszaru rany za pomocą analizy histologicznej wykazała, że średnia powierzchnia rany po leczeniu opatrunkiem Oxysols Ag wynosiła 2,35 mm2 w porównaniu do 2,96 mm2 dla ran leczonych grupą kontrolną, ale różnica ta nie osiągnęła istotności statystycznej (p = 0,488) (ryc. 6i). Natomiast nie zaobserwowano zmniejszenia obszaru rany po leczeniu opatrunkami AG1+ (3,38 mm2, p = 0,757) lub Ag1++ EDTA/BC (4,18 mm2, p = 0,054) w porównaniu z grupą kontrolną. Zwiększoną regenerację nabłonka zaobserwowano w przypadku opatrunku Oxysol Ag w porównaniu z grupą kontrolną (odpowiednio 30% vs. 22%), chociaż nie osiągnęło to istotności (p = 0,067), jest to dość znaczące i potwierdza wcześniejsze wyniki. Opatrunek z oksysolami sprzyja ponownej nabłonku. -Pithelizacja niezakażonych ran17. Natomiast leczenie opatrunkami Ag1+ lub Ag1++ EDTA/BC nie miało wpływu ani nie wykazało zmniejszonej ponownej nabłonki w porównaniu z kontrolą.
Wpływ opatrunku ran srebra na gojenie się rany u niezakażonych myszy z całkowitą resekcją. (AD) Reprezentatywne obrazy makroskopowe ran po trzech dniach leczenia niedychrobowcowym sosem kontrolnym i srebrnym opatrunkiem. (EH) Reprezentatywne skrawki rany zabarwione hematoksyliną i eozyną. Ocenę kwantyfikacji obszaru rany (I) i odsetka odciągania (J) obliczono na podstawie odcinków histologicznych w punkcie środkowym rany za pomocą oprogramowania do analizy obrazu (n = 11–12 na grupę leczoną). Wykresy pokazują średni błąd +/-. * oznacza p = <0,05.
Srebro ma długą historię stosowania jako leczenie przeciwdrobnoustrojowe w gojeniu się ran, ale wiele różnych preparatów i metod dostarczania może powodować różnice w skuteczności przeciwdrobnoustrojowej 18. Ponadto właściwości przeciwbólowe określonych systemów dostarczania srebra nie są w pełni poznane. Chociaż odpowiedź immunologiczna gospodarza jest stosunkowo skuteczna przeciwko bakteriom planktonicznym, jest ogólnie mniej skuteczna przeciwko biofilms19. Bakterie planktoniczne są łatwo fagocytowane przez makrofagi, ale w ramach biofilmów agregowane komórki stanowią dodatkowe problemy, ograniczając odpowiedź gospodarza w zakresie, w jakim komórki odpornościowe mogą ulegać apoptozie i uwalnianie czynników prozapalnych w celu zwiększenia odpowiedzi immunologicznej20. Zaobserwowano, że niektóre leukocyty mogą penetrować biofilms21, ale nie są w stanie bakterii fagocytozę po tym, jak obrona ta zostanie zagrożona 22. Do wsparcia odpowiedzi immunologicznej gospodarza należy zastosować holistyczne podejście do infekcji biofilmu rany. Ochrywanie rany może fizycznie zakłócać biofilm i usunąć większość bioburduku, ale odpowiedź immunologiczna gospodarza może być nieskuteczna wobec pozostałego biofilmu, szczególnie jeśli odpowiedź immunologiczna gospodarza jest zagrożona. Zatem terapie przeciwdrobnoustrojowe, takie jak srebrne opatrunki, mogą wspierać odpowiedź immunologiczną gospodarza i eliminować infekcje biofilmu. Skład, stężenie, rozpuszczalność i podłoże dostarczania mogą wpływać na skuteczność przeciwdrobnoustrojową srebra. W ostatnich latach postęp w technologii przetwarzania srebra sprawiły, że te opatrunki były bardziej skuteczne 9,23. W miarę postępu technologii opatrunku srebra ważne jest zrozumienie skuteczności tych opatrunków w kontrolowaniu infekcji ran i, co ważniejsze, wpływ tych silnych form srebra na środowisko ran i gojenie.
W tym badaniu porównaliśmy skuteczność dwóch zaawansowanych srebrnych opatrunków z konwencjonalnymi srebrnymi opatrunkami, które wytwarzają jony Ag1+ przeciwko biofilmom przy użyciu różnych modeli in vitro i in vivo. Oceniliśmy również wpływ tych opatrunków na środowisko rany i uzależnione od infekcji gojenie. Aby zminimalizować wpływ macierzy dostarczania, wszystkie testowane srebrne opatrunki składały się z karboksymetylocelulozy.
Nasza wstępna ocena tych srebrnych opatrunków przeciwko kolonialnym biofilmom Pseudomonas aeruginosa i Staphylococcus aureus pokazuje, że w przeciwieństwie do tradycyjnych opatrunków Ag1+, dwie zaawansowane srebrne opatrunki, AG1++ EDTA/BC i utlenione sole AG, są skuteczne w 5. Skuteczne zabijanie bakterii biofilmu w biofilmie w obrębie biofilmu w biofilmach kilka dni. Ponadto opatrunki te zapobiegają ponownej formacji biofilmu po powtarzającej się ekspozycji na bakterie planktoniczne. Opatrz Ag1+ zawierał chlorek srebra, ten sam srebrny związek i macierz podstawy co Ag1++ EDTA/BC, i miał ograniczony wpływ na żywotność bakteryjną w biofilmie w tym samym okresie. Obserwacja, że opatrunek AG1++ EDTA/BC był bardziej skuteczny przeciwko biofilmowi niż opatrunek Ag1+ składający się z tej samej matrycy i srebrny związek potwierdza pogląd, że dodatkowe składniki są wymagane do zwiększenia skuteczności chlorku srebra przeciwko biofilmie, jak opisano gdzie indziej 15. Wyniki te potwierdzają ideę, że BC i EDTA odgrywają dodatkową rolę przyczyniającą się do ogólnej skuteczności opatrunku i że brak tego składnika w opatrunkach Ag1+ mógł przyczynić się do braku wykazania skuteczności in vitro. Stwierdziliśmy, że natlenione opatrunki na sól Ag wytwarzające jony Ag2+ i Ag3+ wykazywały silniejszą skuteczność przeciwbakteryjną niż Ag1+ i na poziomach podobnych do Ag1++ EDTA/BC. Jednak ze względu na wysoki potencjał redoks nie jest jasne, w jaki sposób jony Ag3+ pozostają aktywne i skuteczne w stosunku do biofilmów ran, a zatem zasługują na dalsze badania. Ponadto istnieje wiele różnych opatrunków, które generują jony Ag1+, które nie zostały przetestowane w tym badaniu. Opatrunki te składają się z różnych związków srebrnych, stężeń i macierzy podstawowych, które mogą wpływać na dostarczanie jonów Ag1+ i ich skuteczność przeciwko biofilmom. Warto również zauważyć, że istnieje wiele różnych modeli in vitro i in vivo stosowanych do oceny skuteczności opatrunków na rany przeciwko biofilmom. Rodzaj zastosowanego modelu, a także zawartość soli i białka w mediach stosowanych w tych modelach, wpłyną na skuteczność opatrunku. W naszym modelu in vivo pozwoliliśmy biofilmowi dojrzewać in vitro, a następnie przenieśli go na powierzchnię skóry rany. Odpowiedź immunologiczna myszy gospodarza jest stosunkowo skuteczna przeciwko bakteriom planktonicznym zastosowanym do rany, tworząc w ten sposób biofilm w miarę gojenia rany. Dodanie dojrzałego biofilmu do rany ogranicza skuteczność odpowiedzi immunologicznej gospodarza na tworzenie biofilmu, umożliwiając dojrzałym biofilmie ustalenie się w ranie przed rozpoczęciem gojenia. Zatem nasz model pozwala nam ocenić skuteczność opatrunków przeciwdrobnoustrojowych na dojrzałych biofilmach, zanim rany zaczną się goili.
Odkryliśmy również, że dopasowanie opatrunku wpłynęło na skuteczność srebrnych opatrunków na biofilmie hodowanych in vitro i skórze świńskiej. Bliski kontakt z raną jest uważany za krytyczny dla skuteczności przeciwdrobnoustrojowej sosu24,25. Opatrunki zawierające natlenione sole AG były w bliskim kontakcie z dojrzałymi biofilmami, co spowodowało znaczne zmniejszenie liczby żywych bakterii w biofilmie po 24 godzinach. W przeciwieństwie do tego, po leczeniu opatrunkami Ag1+ i Ag1++ EDTA/BC pozostała znaczna liczba żywych bakterii. Opatrunki te zawierają szwy na całej długości sosu, co tworzy martwe przestrzenie, które zapobiegają bliskim kontaktowi z biofilmem. W naszych badaniach in vitro te obszary niekonaktowe zapobiegły zabijaniu żywotnych bakterii w biofilmie. Oceniliśmy żywotność bakteryjną dopiero po 24 godzinach leczenia; Z czasem, gdy sos staje się bardziej nasycony, może być mniej martwej przestrzeni, zmniejszając obszar dla tych żywych bakterii. Podkreśla to jednak znaczenie składu opatrunku, a nie tylko rodzaju srebra w opatruniu.
Podczas gdy badania in vitro są przydatne do porównywania skuteczności różnych technologii srebra, ważne jest również zrozumienie wpływu tych opatrunków na biofilmy in vivo, gdzie tkanki gospodarza i odpowiedzi immunologiczne przyczyniają się do skuteczności opatrunków przeciwko biofilmom. Wpływ tych opatrunków na biofilmy rany zaobserwowano za pomocą skaningowej mikroskopii elektronowej i barwienia EPS biofilmu przy użyciu barwników DNA wewnątrzkomórkowych i zewnątrzkomórkowych. Stwierdziliśmy, że po 3 dniach leczenia wszystkie opatrunki były skuteczne w zmniejszaniu bezkomórkowego DNA w ranach zakażonych biofilmem, ale sos Ag1+ był mniej skuteczny w ranach zakażonych Staphylococcus aureus. Skaningowa mikroskopia elektronowa wykazała również, że znacznie mniej bakterii było obecnych w ranach leczonych srebrnymi opatrunkami, chociaż było to bardziej wyraźne z natlenionym sosem solnym Ag i opatrunku AG1++ EDTA/BC w porównaniu z opatrunkiem AG1+. Dane te pokazują, że testowane srebrne opatrunki miały różne stopnie wpływu na strukturę biofilmu, ale żadna ze srebrnych opatrunków nie była w stanie wyeliminować biofilmu, potwierdzając potrzebę holistycznego podejścia do leczenia infekcji biofilmu rany; użycie srebrnych opasek. Leczenie poprzedza fizyczne oczyszczenie w celu usunięcia większości biofilmu.
Przewlekłe rany są często w stanie ciężkiego stanu zapalnego, przy czym nadmierne komórki zapalne pozostają w tkance ranowej przez dłuższy czas, powodując uszkodzenie tkanki i wyczerpując tlen potrzebny do skutecznego metabolizmu komórkowego i funkcji w ranie26. Biofilmy zaostrzają to wrogie środowisko rany poprzez negatywne wpływanie na gojenie na różne sposoby, w tym hamowanie proliferacji komórek i migracji oraz aktywację prozapalnych cytokin27. Ponieważ srebrne opatrunki stają się bardziej skuteczne, ważne jest, aby zrozumieć wpływ, jaki mają na środowisko ran i gojenie.
Co ciekawe, chociaż wszystkie srebrne opatrunki wpłynęły na skład biofilmu, tylko natlenione opatrunki soli srebrnej zwiększyły nabłonek tych zakażonych ran. Dane te potwierdzają nasze poprzednie ustalenia17 i dane Kalana i in. (2017) 28, który wykazał dobre profile bezpieczeństwa i toksyczności natlenionych soli srebra, ponieważ niższe stężenia srebra były skuteczne przeciwko biofilmom.
Nasze obecne badanie podkreśla różnice w technologii srebra między srebrnymi opatrunkami przeciwdrobnoustrojowymi a wpływem tej technologii na środowisko ran i niezależne od infekcji gojenie. Jednak wyniki te różnią się od wcześniejszych badań wykazujących, że opatrunek Ag1 + + EDTA/BC poprawiła parametry gojenia uszkodzonych uszy królika in vivo. Może to jednak wynikać z różnic w modelach zwierzęcych, czasach pomiaru i metodach zastosowania bakteryjnego29. W tym przypadku pomiary rany wykonano 12 dni po urazie, aby umożliwić aktywne składniki opatrunku działały na biofilmie przez dłuższy czas. Potwierdza to badanie, które wykazało, że zakażone klinicznie wrzody nóg leczone Ag1 + + EDTA/BC początkowo wzrosły po tygodniu leczenia, a następnie w ciągu następnych 3 tygodni leczenia AG1 + + EDTA/BC oraz w ciągu 4 tygodni od 4 tygodni od 4 tygodni od Zastosowanie niedychrobów. narkotyki. Opatrunki CMC w celu zmniejszenia wielkości wrzodów 30.
Wcześniej wykazano, że niektóre formy i stężenia srebra są cytotoksyczne in vitro 11, ale te wyniki in vitro nie zawsze przekładają się na działania niepożądane in vivo. Ponadto postęp w technologii srebra oraz lepsze zrozumienie srebrnych związków i stężeń w opatrunkach doprowadziły do opracowania wielu bezpiecznych i skutecznych srebrnych opatrunków. Jednak w miarę postępu technologii srebrnej opatrunku ważne jest, aby zrozumieć wpływ tych opatrunków na środowisko ran31,32,33. Wcześniej doniesiono, że zwiększona szybkość repitelializacji odpowiada zwiększonej odsetku przeciwzapalnych makrofagów M2 w porównaniu z fenotypem prozapalnym M1. Zostało to odnotowane w poprzednim modelu myszy, w którym srebrne opatrunki na rany hydrożelowe porównano z srebrnymi sulfadiazyną i hydrożelami niedrobialnymi34.
Przewlekłe rany mogą wykazywać nadmierne zapalenie i zaobserwowano, że obecność nadmiaru neutrofili może być szkodliwa dla gojenia się ran35. W badaniu u myszy zubożonych w neutrofile obecność neutrofili opóźniła repitetelizację. Obecność nadmiaru neutrofili prowadzi do wysokiego poziomu proteaz i reaktywnych form tlenu, takich jak nadtlenek i nadtlenek wodoru, które są związane z przewlekłymi i powolnymi ranami 37,38. Podobnie wzrost liczby makrofagów, jeśli niekontrolowany, może prowadzić do opóźnionego gojenia się 39. Wzrost ten jest szczególnie ważny, jeśli makrofagi nie są w stanie przejść z fenotypu prozapalnego do fenotypu prorą, co powoduje, że rany nie wychodzą z zapalnej fazy gojenia 40. Zaobserwowaliśmy spadek neutrofili i makrofagów w ranach zakażonych biofilmem po 3 dniach leczenia wszystkich srebrnych opatrunków, ale zmniejszenie było bardziej wyraźne z natlenionymi opatrunkami solnymi. Ten spadek może być bezpośrednim wynikiem odpowiedzi immunologicznej na srebro, odpowiedzi na zmniejszony bioburden lub ranę znajdującą się w późniejszym stadium gojenia, a zatem komórki odpornościowe w zmniejszonej ranie. Zmniejszenie liczby komórek zapalnych w ranie może utrzymać środowisko sprzyjające gojeniu się ran. Mechanizm działania sposobu, w jaki oksyzalty Ag promuje niezależne od infekcji gojenie, jest niejasne, ale zdolność oksyzaltów Ag do wytwarzania tlenu i niszczenia szkodliwych poziomów nadtlenku wodoru, mediatora stanu zapalnego, może to wyjaśnić i wymaga dalszych badań17.
Przewlekłe niecierające się rany zarażone stanowią problem zarówno dla lekarzy, jak i pacjentów. Chociaż wiele opatrunków twierdzi, że skuteczność przeciwdrobnoustrojowa, badania rzadko koncentrują się na innych kluczowych czynnikach wpływających na mikrośrodowisko rany. To badanie pokazuje, że różne technologie srebra mają różną skuteczność przeciwdrobnoustrojową i, co ważne, różny wpływ na środowisko ran i gojenie, niezależnie od infekcji. Chociaż te badania in vitro i in vivo wykazują skuteczność tych opatrunków w leczeniu infekcji ran i promowania gojenia, potrzebne są randomizowane kontrolowane badania, aby ocenić skuteczność tych opatrunków w klinice.
Zestaw danych wykorzystywanych i/lub analizowanych podczas bieżącego badania są dostępne od odpowiedniego autora na rozsądne żądanie.
Czas po: 15-2024 lipca